notes from the astronomy tower – ii

Well, here I am again.

It seems that I am drawn to write by this mechanism, whatever unbeknownst to me, at least annually. It might be genetic. It might be defensive. It most probably might be escapist. It might also be total bullshit. Whatever it is, in the end, it feels strangely good, almost as good as the imprint of a pen on my fingers after writing something I’d like to read years later. Almost. And it is just as much bittersweet though, that I find fewer things to write and even fewer words to use.

There are some things the online fortune-tellers never fail to predict: something new is on its way, right at this moment. And it is left to your imagination and current longing to whatever it can be. Right now for me: it really feels like that, the inevitable consequence of nature sequentially processing the life forward. “And for every ending, there is a new beginning”.

It is almost comical that the every-day routine I often failed to appreciate is what makes me the most intrigued nowadays. I know there were days I was immensely grateful for being under the sun of the city I had loved the most. And I know there were days passed in a hurry, without a second glance to the sky, already forgotten about the existence of stars. Lately, though, I feel awake or more like being awakened. Lately, every time I’m crossing the bridge, it hits me in the sweetest possible way, a smile finding its way to my eyes, that it’ll be hard, -and achingly so- to say goodbye to this city. The city who knew who I was once and transformed me into the person I am now – in a way that only a few cities are able to do – cities that breathe, and are sleep-deprived, ragged in every other corner, but unmistakably hold themselves high no matter what, like İstanbul.

Every corner is interwoven with memories of sad and happy and each scene alone or crowded – usually with people I knew, people I cease to know, people I have a vague recollection of: people from past, from present, people that I pray that always be with me. Each corner comes with a flavor, like the smell of chocolate in Çengelköy and the taste of fried mussels in Anadolu Kavağı. They are precious and irreplaceable. And it hits me again and I am in a daze, that how lucky I had been all those years.

Weird as is, just like the author of this note, this story comes in two parts. Then and now. Then had just finished and now have already started. And it starts in a city and end in another.

Now that I am where a new story has already begun, a city that is a thousand kilometers away from where another just ended. A city where a docile river welcomes wild geese, familiar faces for half-centuries, but also forlorn souls, strangers, and foreigners just like me. It feels like I am in a movie of some sort, and I am as much there as the geese are. Wanderers like us, that do not speak the language, but curious enough to set their feet to the unknown lands. Which is a secret between us and this might be what camaraderie is.

Time has this funny way of twisting things into something older, way older than that they feel. But this is not how I feel right now – I feel younger than I have in years. Die Anfängerin. That is who I am right now – a wonderstruck kid, a beginner. And I think, that is a good way to be to start a new year.

notes from the astronomy tower

It’s been a long time, my friend.

It’s me, always me, basking under the eternal moonlight of the life’s so-called mysteries. Chasing the time, not in the literal sense though, more like tripping over my own feet on every three steps or so, and trying to get up, get up, and get up, over and over again. Just to  grab something that’s far out-of-reach and to hold on every little hope like dear life on my way.

But once in a while, there are clouds. Enourmously underrated, magazine-cover quality, too fictional to be true, those purple clouds. So purple that makes you wonder? How was it again? Reality?

Once in a while, there are steam-boats, too. Relieved from the faceless crowd  of  rush hours. Carrying handful of  passengers to enjoy the rare outburst of the sun on such fortunate winter days.  Then, there is İstanbul.  A thousand-year-old child.  My worn-out, delicate yet strong  İstanbul. So old and still full of life,  and what’s more beautiful than that? Still shy from the welcoming sun though, centuries after centruies, chasing the fog out of his sleep-deprieved eyes, just awoke from a long-forgotten dream. A dream of an age where the heavy golden curtains of the palace opened to the thousands of boats in the Bosphorous. Princes and princesses alike  running in the gardens without a fear. A dream of a city, behind the walls: streets buzzing with all-too many voices of unique melodies, mixed with spicies and hot meals. A dream, the old-kid forgot but reminded on such days, where the sun bathes the earth with dusts of hope and the Hagia Sofia and Sultanahmet quietly whisper to each other, in a long expired language tales of all kinds of people, incredibly beautiful in their own unique ways.   A dream so vivid that İstanbul loses its reality. How was it again?

Yet another time, there is melancholy.  Such a greedy little monster, isn’t it? Feeding on the battles you lost and the battles you never dared to fight. The battles you thought you won, but never fought at all. Best served with  rain-soaked tunes all the way  from Aegean Sea. Friends, long forgetten, newly lost, ones you can never be with … no matter how hard you try.  Memories, you never forget, freshly aching, random outburst of happiness, too. Too many movies, not enough books. The things you never knew. Like: To love in the long cold mornings of St. Petersburg. A defeated matador in a hellishly hot Spanish summer. A woman singing a sad tune, a tribute to the lost children of the wars all over the world.

And then the forest.  The soothing touch of the green.  That magical tune came all the way from Prague, from the tiny streets of Old Town, telling the tale of the Golem and Rusalkas. It is not that hard to imagine: on an ordinary Tuesday night, getting home from work, thinking about what you should cook for dinner,  and all of a sudden, you realize that you have never seen somewhere that fascinating, greeted by the hundred-year-old trees in that simple road you take everyday. It all comes in a rush, the rain, the green, the melodies and you are left wondering. How was it again? The reality..

Top 10 shoujo/josei anime

Evet, yaz ayındayız ve ben deliler gibi anime izliyorum. Evet, kendi listemi yapmasam olmazdı. Evet, insanlığa hiçbir katkısı yok farkındayım. O halde başlayalım.

10. PARADISE KISS

10 numaramız bir Josei. Kimliğini bulma yolunda farkında olmadan kendini moda dünyasının içinde buluyor kahraman kızımız. Eğer anime izlemeye yeni başladıysanız, Paradise Kiss sizi sıradışı atmosferi ile oldukça şaşırtabilir, üstelik eğlenmek gibi bir beklentiniz varsa büsbütün hayalkırklığına uğrayabilirsiniz. Salinger’ın The Catcher in the Rye kitabını okurken tanıştığımız bir karakterin hikayesinden bahsediyoruz sonuçta. Demem o ki, elinizdeki mutlu/neşeli shoujolar bittikten sonra Paradise Kiss’i hatırlayın.

Artı: Müzikleri harika. Kapanış parçası Franz Ferdinanddan.

9. SKIP BEAT!

 

Skip Beat! bir shoujo ve istediğinizi alacaksınız: romantizm, kıskançlık, komedi, rekabet; hepsi burada. Önceleri sevdiği insan için kendi hayatından vazgeçecek derecede tipik bir shojo kızı olan kahramanımız Kyouko, aslında ne kadar da büyük bir hata yaptığının farkına varıp adeta bir intikam meleğine dönüşüyor.

 

 

8. KAMISAMA HAJIMEMASHITA

İtiraf ediyorum, bu animeye karşı olumsuz önyargılarım vardı, neredeyse hemen hemen her shoujo listesinde tavsiye edilişini, esas oğlanımızı (ya da tilkimizi!) sinir bozucu bulmuştum. Herhalde ancak bu kadar yanılabilirdim. İzlemeye başladığım gün bitirmemek için kendimi zor tuttum. Hepsi Tomoe’nin yüzünden!

7. NATSUYUKI RENDEZVOUS

Bugün de oturup hayali karakterler için kalbimi parçalayıp, hüngür hüngür ağlayayım diyorsanız, karşınızda Natsuyuki Rendezvous. Hemen arka arkaya 5-6 bölüm izleyin, sonra neden bahsettiğimi zaten anlayacaksınız. Hikayesi 1990 yapımı ‘The Ghost‘ filmini feci derecede andırmakla birlikte, belki de daha fazla can acıtıcı. Kahramanımızın sevdiği kadına ulaşabilmesi için öncelikle eski kocanın hayaletini ikna etmelidir.

 

 

 

6. TONARI NO KAIBUTSU-KUN

Böyle shoujo kızlarına can kurban! Shizuki hem derslerinde birinci, hem de okulun en belalı çocuğunu adam etmeyi başarıyor! Belalı dediğimiz bu çocuk da, özünde kızımızdan daha duygusal ve romantik çıkıyor, iyisi mi ben anlatmayayım siz izleyin. Klasik hikayelerden farklı, eğlenceli bir anime.

 

 

 

5. KIMI NI TODOKE

Kimi ni Todoke, neredeyse son bölüme dek bizlere ‘hadi artık birbirinizi yanlış anlayıp durmayın’ diye öfkeden saç baş yolduracak denli ağır ilerleyen ama bir o kadar da masum ve romantik bir hikaye. Sawako ile Kazehaya-kun’u anime dünyasının sevip de kavuşamayan Leyla ile Mecnun’u ilan etmeme ramak kala, bir araya geliyorlar üzülmeyin. Ayrıca Kimi ni Todoke’yi izlemeden de shoujo çemberini asla tamamlayamazsınız, haberiniz olsun.

Artısı: Ana karakter dışında yan karakterlerin hikayeleri de bir o kadar sevimli, ve ilgi çekici.

 

4. OURAN HIGH SCHOOL HOST CLUB

Ouran kadar komik başka birşey daha izledim mi, hatırlamıyorum. Gülmediğim tek bir bölümü bile yoktu. Ne kadar yazsam da tarif edemeyeceğim kadar saçma, ama bir o kadar da eğlenceli. Ayrıca açılış şarkısı berbat! 🙂 Kısaca, siz hala Tamaki Suoh’u tanımıyor musunuz?

3. KURAGEHIME

 

Diğer adıyla, Princess Jellyfish, gerçek anlamda bir peri masalı. Kendilerine ‘Amarlar’ bir otaku grubunun üyesi olan Tsukimi’nin hayatı, aslında bir cross-dresser olan perimiz(!) Kuranosuke’yle tanışmasıyla birlikte yavaş yavaş değişmeye başlıyor. Kuragehime, tesadüfen rastlayıp şimdiye kadar karşılaşmayışınıza hayret ettiğiniz, fazla kimsenin bilmediği ve sırf bu yüzden sadece size özelmişçesine daha da mutlu olduğunuz o özel kitaplar, filmler ya da cümleler gibi. Demem o ki, madem bu yazıda karşılaştınız kendisiyle, hemen izlemeye başlayın!

 

2. LOVELY★COMPLEX

Geldiiiik listemizin ikinci sırasınaaaaa. Lovely Complex, ülke standartlarına göre fazla uzun olan kızımızla ile fazla kısa olan esas oğlanımızın hikayesi. Sıradışı hikayesine rağmen, diğer pek çok türdaşından daha samimi. İlk bölümlerde bol bol gülseniz de, sonrasında duygusal bir atmosfer eşliğinde mendil arayışına çıkıp, Otoni’ye yersiz tehditler savurmaya başlıyorsunuz.

1. NANA

Nana bir anime mi? Hayır, olamaz. Nana bizim dünyamızdan, kanlı canlı. Nana, her gün biz farkına varmadan yanımızdan geçip giden bir yabancı. Belki de kendimizden daha iyi tanıdığımız bir yabancı. Nana, burun kıvırdığımız, Nana özendiğimiz, Nana kıskandığımız, Nana küçümsediğimiz, Nana önemsemediğimiz, Nana hiçbirimizin ruhu duymadan ölen, Nana gizliden gizliye umutla beklediği hepimizin. Paradise Kiss’in de mangakası olan Ai Yazawa, manga değil de kitap yazmış sanki. Sadece duygulardan ibaret bir kitap ama uyarmalıyım ki, mutlu şeyler çok daha az. Nana’nin hikayesi biraz da Sid ve Nancy’den esinlenmiş, tıpkı Paradise Kiss’de olduğu gibi punk bir hava hakim. Ve müzikler kesinlikle şahane.

 

 

 

Anne ben ‘otaku’ oldum!

Yok, yok daha değil! Neyse ki. Ama bu yolda korkunç bir hızla ilerliyorum. Bilmeyenler uzak doğu üzerinden yayılan bulaşıcı bir hastalık sanmadan açıklayayım, otaku animenin vatanı Japonya’da tüm gününü anime izleyerek geçiren ve bu konu hakkında bilinmesi veya bilinmemesi! gereken her şeyin senseisi (uzmanı) olmuş insanlara verilen ad. Özetle, anime BAĞIMLIsı. Çoğunlukla anime izleyicileri için kullanılsa da, bir konu hakkında obsesif derecede bilgi sahibi olanlar da bu adla çağırılabilinir. Neyse. Blog yazmadığım şu uzun zaman diliminde, kendimi bilime adadığım izlenimi vermeye çalışsam da; aslında işler pek de öyle değildi. Anime okyanusunda boğulabileceğimi düşünmeden, acaba Fullmetal Alchemist’i mi izlesem sorusu ile başladı her şey ve kıyıdan farkına varmadan uzaklaşmıştım çoktan! Sonrası tam bir çılgınlık!

Kendinizi kaptırıp kaptırmadığınızı anlamak için ufak bir test yapmaya ne dersiniz? Etrafınızdaki insanların ismine ‘san’,’senpai’, ‘chan’ gibi ekler eklemeye başlamış ve daha da kötüsü bunu içinizden değil dışınızdan söylüyorsanız, bir şeyi çok sevdiğinizde ‘kaawaaaii’ çığlıkları atıp, kusura bakma yerine dilinizin ucuna ‘sumimasen’ , ‘gomen ne’ geliyorsa, zihninizde durduk yerde ‘doushite’ ya da ‘nande yo’ seslerini yankılanıyorsa: Tebrikler, çoktan başka bir dünya tarafından ele geçirildiniz ama merak etmeyin henüz otaku değilsiniz. Yoksa myanimelistte 500den fazla seri bitirmiş üyelerin hakkına girersiniz! Yine de, Türk standartlarına göre okula beslenme götürme yaşının neredeyse üç katı haline gelmiş yaşınızla, pirinç topları yapıp  yanınızda öğlen için yemek kutusu götürme hayalleri kurma; sevdiğiniz seiyuuların (ses aktörleri) tüm animelerini izlemek gibi, hayatınız ve ideallerinize bir gram faydası olmadığı halde önceliğiniz haline gelmiş amaçlar edinmek şeklinde yan etkilerle karşı karşıya kalabilirsiniz.. Uzun lafın kısası şu sıralar ruh halim bu. Aslına bakarsak, anime geçmişim öyle iftihar edilecek uzunlukta değil ama madem yazmaya başladık, o halde, nereden geldim – nereye gidiyorum biraz aydınlatayım.

Önce ‘yeni başlayanlar için‘, shounen ve shoujo ayrımından bahsedeyim. Shounen daha çok genç erkek seyirci kitlesini hedef alan, bol aksiyonlu az romantik, shoujo da tam tersi genç kızları hedef almanın verdiği zalimlikle olabildiğine romantik, yeri geldiğinde hüngür hüngür ağlatan çoğu kez de aşırı tatlı! seriler. Anime izlemeye başlayan her çaylağın ilk durağı olan Death Note ve gelmiş geçmiş en iyi anime listelerinin daimi ve değişmez bir numarası Fullmetal Alchemist (Brotherhood diye de ayrımını yapayım) gibi iki shounenle başlayan anime hayatım, gayet kararlı bir şekilde Shingeki No Kyojin ile devam etmiş, cool insanlar listem Ryuzaki, Mira Armstrong ve Levi başkan önderliğinde hummalı bir kapışmaya sahne olmuştu. Ta ki, Tamaki Suoh ve onun çılgın ekibiyle tanışana kadar. Sonuç: Ouran High School Host Club’ı izlememle birlikte shoujo tarafına ani travmatik bir geçiş yaptım. Sonrası zaten çok acıklı. Kimi ni Todoke, Toradora!, Skip Beat!, Lovely Complex derken ben türün iflah olmaz takipçisi olmuşum meğer. Tabi bir süre, mevcut orijinal senaryolu animelerin tükenmesiyle, geri kalan pek çok shoujonun aynı hikayelerin sıkıcı birer tekrarın ötesine geçemediğini fark edip, türle arama bir mesafe koyup eski dostum shounene geri döndüm. Noragami, Ao No Exorcist, Kuroshitsuji ve Durarara! gibi tadından yenmeyen serilerle tanıştım.

Özetle, yanlış alarm! Eğer ilk bölümünden beni yakalamadıysa izlemeyi bıraktığım animeler var, ve sanırım bu iyiye işaret!! Yine de myanimelist de harıl harıl yenilerini arayıp, Ono Daisuke’nin animelerini puanına bakmadan izleme çabalarım devam ediyor. Genel ruh halimi özetleyen bu giriş yazısının ardından, belki bir heyecan anında anime eleştirileriyle karşınıza çıkabilirim! O zamana dek, sayanora!

 

 

True Detective İzlemek için 6 Neden

Gelmiş geçmiş en iyi diziler listemde ilk sırayı vermeye karar aldığım dizi. Beklentisiz izlemeye başlayıp zihnimden vurulmuşa döndüğüm, eşine az rastlanır bir hikaye. İzlemek için 6 neden sunuyorum:

1- Nic Pizzolatto. Dizinin yaratıcısı aynı zamanda ödüllü bir yazar. The Killing dizisinin de iki bölümünü yazmış. Merak edenler için Galveston adlı kurgu türünde kitabı tavsiye edilenler arasında.

2- Matthew McConaughey ve oyuncu kadrosu. Rust karakterini canlandıran McConaughey belki de dizi tarihinin en cool karakterlerinden birine hayat vermiş durumda. Aynı şekilde Rust’ın partneri rolünde izlediğimiz Woody Harrelson, Marty karakterinde nefret ettirici derecede doğal.